Sinds ik begonnen ben met mijn bedrijf heb ik al best veel klanten gesproken over hun loopbaanvraagstukken en ondanks overeenkomsten in vraagstukken, is elk traject weer even bijzonder en uniek. Ik gebruik regelmatig enkele werkvormen die op zich niet uniek zijn maar wat het oproept is steeds weer anders en hoe het gesprek loopt ook. Door wat het bij de ander aan vragen, inzichten of emoties oproept of door iets wat gebeurt in de interactie.
Tegelijk zijn het vraagstukken die in essentie op elkaar lijken; dat je iets niet meer wilt en (ongeveer) weet wat je wel wilt. Zoals de verkoopster die het liefst een baan in de zorg wil, de begeleidster die haar toegevoegde waarde binnen het team meer wil laten (durven) zien, de manager die uit de ‘ratrace’ wil en haar hart wil volgen richting het vak wat haar al jaren aanspreekt.
Soms weet je helemaal niet wat je wilt maar wordt je gedwongen over je situatie na te denken omdat je werk is weggevallen of omdat je ziek wordt of omdat het werk je teveel wordt.
Als je het gevoel hebt dat je ‘iets moet’met je werk en loopbaan dan is dat gevoel er niet voor niets.
Wat zie je in deze spiegel als je naar de route kijkt die achter je ligt? En welke afslag zou je willen nemen als niets je in de weg zou staan?